Drakeneiland is de plaats waar kinderen voor korte tijd moeten verblijven als ze het in het dagelijkse leven nét ietsje te bont hebben gemaakt. Deze gedachte lijkt voor sommige verbannen kinderen erg huiveringwekkend, maar niets blijkt minder waar. Zonder het alziende oog van ook maar een enkele volwassene heerst er nl. democratie ten top. De verkozen Parlevinkers discussiëren er over het reilen en zeilen op het eiland en stemmen de wetten. Verder heeft iedereen er zijn eigen specialiteit of taak, om zo het leven zijn vlotte gang te laten gaan. Dankzij deze goed uitgekiende organisatie loopt alles er ook echt gesmeerd, totdat een aantal kinderen het eiland verlaten en plaats maken voor een lading nieuwe, rumoerige kinderen. In een mum van tijd neemt een groepje nieuwe kinderen, onder de leiding van Marnix, de macht over en ondermijnt op die manier de tot dan toe heersende en fel begeerde democratie. De verlegen Mo, die al dit onrecht van op een afstand gadeslaat, wil het er niet bij laten en kan beetje bij beetje een aantal andere Drakeneilandbewoners overtuigen van de groeiende en grimmige onrechtvaardigheid. Samen smeden ze een snood plan, en ondanks de vele hindernissen slagen ze er uiteindelijk toch in om Drakeneiland terug te veroveren en de eerlijke machtsverdeling te herstellen.

Lydia Rood weet kinderen met dit Drakeneilandboek mateloos te boeien en doet hen bladzijde na bladzijde hunkeren om het verdere verloop van het verhaal te ontdekken. Vanuit het perspectief van Mo biedt het verhaal een mooie invalshoek om de onrechtvaardigheid als het ware aan den lijve te ondervinden, aangezien de schrijfstijl heel wat empathie toelaat.

De illustraties die het boek omkaderen bieden niet echt een meerwaarde, aangezien ze het rijk gestoffeerde verhaal niet echt aanvullen maar eerder nabootsen.

Inhoudelijk staat dit boek vrij sterk in zijn schoenen, en geeft het vanuit een kindvriendelijk perspectief een heel klaar en duidelijk beeld over samenlevingsvormen. Rood weet deze laag perfect in te bouwen zonder dat het boek belerend of nadrukkelijk pedagogisch wordt. Dat er in heel het verhaal geen enkele volwassene bij te pas komt, draagt daar nog toe bij.

De leeftijdsgroep waar dit boek op mikt (negenplussers), kan zich ongetwijfeld erg goed inleven in de strijd van goed tegen kwaad. Daarnaast pleit dit boek voor het verantwoordelijkheidsgevoel en potentieel organisatietalent van kinderen op het eiland vormen de minderjarigen nl. op eigen houtje als het ware een micromaatschappij waarbij veel democratische principes spontaan worden toegepast. [Lien Rondou] Masquer le texte

Tweede boek over het Drakeneiland* waar kinderen zichzelf - zonder volwassenen - moeten zien te redden. Hoewel het verblijf eigenlijk als straf bedoeld is, is het leven er gemoedelijk en overzichtelijk; ieder kind kiest bij aankomst een beroep en er zijn duidelijke wetten. Tot op een dag een groep nieuwelingen de macht overneemt. Aanvoerder Marnix kroont zichzelf tot koning van het eiland en vormt met zijn leger Dragonders een gevaarlijke tegenstander voor iedereen die zich niet aan zijn nieuwe regels houdt. De verlegen hoofdpersoon Mo bedenkt uiteindelijk een gedurfd plan om het eiland van haar nieuwe heerser te verlossen. Maar wie kan hij daarbij vertrouwen? Dit boek over een volwassen wereld in het klein met kwesties als macht, bondgenootschap en verantwoordelijkheid leest vooral als een spannend verhaal. Ook de korte hoofdstukken, vlotte zinnen en verscheidene zwart-witillustraties dragen hieraan bij. Op de schutbladen staat een overzichtskaart van het eiland. Achterin het boek is een hoofdstuk van het derde deel opgenomen. Vanaf ca. 10 jaar. Masquer le texte

Meneer Papadopoelos heeft een eiland waar ongehoorzame kinderen naartoe gestuurd worden, een soort strafkolonie. De kinderen moeten er zich opnieuw goed leren gedragen. De meesten blijven op het eiland omdat ze zich er goed voelen. Iedereen heeft er een taak. Er bestaan ook De Tien Wetten waaraan iedereen zich moet houden, anders word je weggestuurd van het eiland. Op een bepaalde dag komen er nieuwe kinderen aan. Marnix is een van hen. Hij vindt het een stom systeem. Hij zal hier eens verandering in brengen. Hij wil de macht overnemen en zich koning laten noemen. Dat lukt hem ook. De sfeer wordt danig verpest en al wie niet gewillig is en zich onderwerpt, wordt opgesloten en vernederd door Marnix en zijn aanhangers. Mo vindt dat dit niet meer kan en met een handvol dappere kinderen gaat hij de strijd aan tegen Marnix. Samen beramen ze een plan om Drakeneiland te heroveren en Marnix onschadelijk te maken. Een spannend verhaal maar ook meer dan dat. Drakeneiland is een maatschappij van kinderen onder elkaar. Het heeft zijn eigen organisatie en zijn eigen wetten en alles gaat goed zolang iedereen zich aan de afspraken houdt. Wat er gebeurt als er iemand opduikt die alleen eigenbelang nastreeft en absoluut de macht wil veroveren, is ook voor kinderen interessant om lezen. De methoden die Marnix gebruikt, zijn die van vele dictators: de democratie misbruiken om aan de macht te komen (verkiezingsfraude), een militie oprichten, verregaande 'veiligheids'maatregelen, intimidatie, dwangarbeid etc. Als het boek in groep gelezen wordt, kan je die dingen samen benoemen en bespreken. Meer verhelderend dan uren maatschappijleer kunnen zijn. De personages worden enkel getypeerd in functie van hun rol in het verhaal -de bullebak Marnix, de verlegen Mo die bijna tegen zijn wil de leider wordt van het verzet- maar dat stoort hier niet. Op de tekeningen zien ze er allemaal veel te jong en te kinderlijk uit. Een prettig leesbaar avonturenverhaal mét inhoud.

Masquer le texte