Dit Vlaamse schrijversduo heeft al veel meer kindertitels geschreven; samen en afzonderlijk van elkaar. In dit boek wordt Sander verliefd op de mysterieuze Alien wanneer ze op een kamp in de Ardennen zijn. Het goede aan dit boek is dat de auteurs zo kunnen schrijven dat het perfect aansluit bij de belevingswereld van kinderen/beginnende pubers. Het is spannend en de ontluikende, verliefde gevoelens worden haarscherp verteld en aangevoeld. Sander, als niet stoere jongen, ergert zich groen en geel aan het gedrag van de stoere binken zoals Runo. Voor het eerst snapt hij dat het slechts een houding is en dat hij veel liever zichzelf wil zijn. Tot op het eind van het boek blijft het spannend of Alien al dan niet een buitenaards wezen is. Het boek was gekozen als afscheidsgeschenk voor de leerlingen van groep 8. Rond het boek is veel gedoe geweest omdat de Nederlandse uitgever heeft aangedrongen op censuur. Gelukkig is dit de ongecensureerde Vlaamse versie*; wordt er gewoon gevloekt en getongzoend en ook de sterke titel is behouden gebleven. Met eenvoudige zwart-witillustraties. Vanaf ca. 11 jaar. Masquer le texte

Samenvatting van het verhaal: twaalfjarige jongen wint een weekendje Ardennen met het bedenken van een slogan voor vegetarische burgers. Samen met hem is er nog een kluitje gelukkigen, waaronder de obligate macho en een buitenaards mooi meisje. Resultaat: onverklaarbare gebeurtenissen – of vindt u een vliegende telefooncel in de bossen perfect normaal – waar het knappe ding Alien (hebt u hem? Op zijn Engels uitgesproken wordt Alien Eelien, een wezen dat meestal borg staat voor vreemde zaken) telkens iets mee te maken lijkt te hebben, of toch niet? Daar zal u geen antwoord op krijgen, want de uitgezette lijnen hierover leiden nergens naartoe. Wat ik wel geleerd heb, is dat het summum van geluk voor een twaalfjarige is om een tongzoen te draaien, omringd door een groep juichende tieners. Bizar … Sympathiek vind ik wel dat dit boek een hoop heisa in bepaalde Nederlandse kringen veroorzaakte, alleen al omwille van de titel (godslastering!) en de tongzoen. En wij die dachten dat onze noorderburen een tolerante geest hadden. Minder sympathie heb ik voor het feit dat Sanders lievelingsboek ‘Het mysterie van de haarcirkels’ is, een boek van, u raadt het al, dezelfde auteurs. Een dergelijk grapje getuigt volgens mij enkel van pretentie. Nu goed, weinig veeleisende lezers zullen best genieten van dit boek, maar laat ik nu net tot het andere kamp behoren. En uiteraard ben ik geen twaalf meer, misschien ligt het daar ook wel aan. De gretigheid om lezen die op de kaft beloofd wordt, ontbeer ik dus, gretigheid om dit boek snel te vergeten ken ik dan weer wel. Op naar een ander boek!
Masquer le texte