De wat schuchtere Sander is dolverliefd op Alien, die iets minder 'groen' is. Door haar komt hij terecht op een feestje waar alcohol wordt gedronken en gesnoven en gedeald wordt. Sander wil er vandaan, maar komt in aanraking met een vervelende schurk die hen blijft achtervolgen. Vanaf het begin wordt de lezer vol vaart meegenomen in een verhaal met eigentijdse kenmerken. De gevoelens van verliefdheid worden heel open beschreven, er wordt heel wat afge(tong)zoend. Door het meeslepende karakter zijn de onwaarschijnlijkheden minder van belang, hoewel het tijdsverloop wel onbegrijpelijk overkomt. De taal is vlot en humoristisch, met populaire uitdrukkingen. De enigszins karikaturale zwart-witte illustraties ondersteunen het verhaal. Op het omslag staan de hoofdpersonen afgebeeld in een snackbar. Eerder verscheen over Sander en Alien 'Alien' en het derde deel 'Poedelnaakt'*. Vanaf ca. 11 jaar.

Dit boek is een vervolg op ‘Alien’ van Marc de Bel en Guy Didelez. Dat deed nogal wat stof opwaaien. De titel zou godslasterend zijn en de tongzoenen te overvloedig … In ‘Alien’ kon je al kennis maken met Sander, een gewone jongen en Alien, een buitenaards mooi meisje. Dat boek eindigt met de beslissing dat ze naar het concert van de Kriegels zullen gaan in Gent. ‘Frituur Paradiso’ start dus hier. De titel verwijst naar de naam van de frituur waar Sander en Alien terechtkomen voor en na het concert van de Kriegels. Er komt heel wat bij kijken bij dat concert: mama en papa moeten hun toestemming geven. Robbe, de oudere neef van Alien gaat mee als chaperon van de twee tieners. Daardoor krijgen ze beiden de toelating, maar zullen ze niet veel alleen kunnen zijn. Komt er dan nog bij dat Robbe en zijn vrienden heel andere interesses hebben. Voor Sander hoeft het allemaal niet zo, maar Alien ziet het uitgaansleven wel zitten. Dan kan plots alles: alcohol, drugs, overval op een nachtwinkel, achtervolgingen, enz. De vaart zit er wel in, in het boek, maar de geloofwaardigheid is helemaal zoek. De verhaallijn valt mee, maar eigenlijk zou je het eerste boek toch wel moeten gelezen hebben. Het is gemakkelijk te lezen en daarmee is dan ook het meeste gezegd. Tongzoenen zijn geen taboe en zijn rijkelijk uitgesmeerd over het boek. Het volgende moment vloeit de alcohol, maar wordt er ook een beeld geschilderd van Sanders moeder die haar zoon komt brengen omdat hij nog zo jong is … Het zit toch wel wat gewrongen. De sensatiezucht is groot. De stijl is onmiskenbaar die van Marc de Bel. Geen hoogdravende literatuur, geen hoogvlieger. Lezen en vergeten …

Masquer le texte