Wat is er mooier dan een boek waarbij je tijdens het lezen meerdere malen hardop in de lach schiet? Bij Hoe je een wollige mammoet moet wassen in tien lessen zul je je niet kunnen inhouden. Dat begint al met een absurdistisch probleem dat met de grootst mogelijke vanzelfsprekendheid gepresenteerd wordt: ‘Moet jouw wollige mammoet nodig gewassen? Dat valt nog niet mee… […] Maar het gaat goed met dit wollige-mammoet-wasboek’. De getekende mammoet van Kate Hindley is perfect getroffen: hij is groot, log, pluizig en harig, en aan zijn grote witte ogen zie je meteen dat hij weinig trek heeft in een bad. Maar dat is buiten zijn bazinnetje gerekend, die alvast haar gele regenjasje heeft aangetrokken.
Het lijkt zo simpel: ‘Vul het bad’. Met post-its is aangegeven hoe dat moet: op de eerste figuur is het bad leeg, op de figuur ernaast is het vol. Tekst en beeld vullen elkaar op humoristische wijze aan: waar de tekst simpelweg bij les drie stelt: ‘Mammoet erbij’, laat het beeld zien …
Lire la suite
Wat is er mooier dan een boek waarbij je tijdens het lezen meerdere malen hardop in de lach schiet? Bij Hoe je een wollige mammoet moet wassen in tien lessen zul je je niet kunnen inhouden. Dat begint al met een absurdistisch probleem dat met de grootst mogelijke vanzelfsprekendheid gepresenteerd wordt: ‘Moet jouw wollige mammoet nodig gewassen? Dat valt nog niet mee… […] Maar het gaat goed met dit wollige-mammoet-wasboek’. De getekende mammoet van Kate Hindley is perfect getroffen: hij is groot, log, pluizig en harig, en aan zijn grote witte ogen zie je meteen dat hij weinig trek heeft in een bad. Maar dat is buiten zijn bazinnetje gerekend, die alvast haar gele regenjasje heeft aangetrokken.
Het lijkt zo simpel: ‘Vul het bad’. Met post-its is aangegeven hoe dat moet: op de eerste figuur is het bad leeg, op de figuur ernaast is het vol. Tekst en beeld vullen elkaar op humoristische wijze aan: waar de tekst simpelweg bij les drie stelt: ‘Mammoet erbij’, laat het beeld zien dat je daar op zijn minst een bezem, een eng masker, een skateboard en tot slot een hijskraan bij nodig hebt. Maar heb je die mammoet eenmaal in dat bad, dan is het nog niet voor elkaar. Een mammoet kan namelijk niet tegen kietelen en al helemáál niet tegen zeep in de ogen. Bij les acht moet de lezer het boek zelfs een kwartslag draaien om te zien waar de mammoet van schrik naartoe is gevlucht. En ja, hoe krijg je zo’n beest dan weer uit die boom?
Kate Hindley is een meesteres in gelaatsuitdrukkingen. Je leeft mee met het meisje dat doorzet en het allemaal zo goed bedoelt, maar nog meer met de mammoet, wiens gezicht met grote ogen, slurf en slagtanden varieert van afwachtend tot tevreden en van geschrokken tot teder. Zonder dat Michelle Robinson er in de – door Imme Dros uitstekend vertaalde – tekst een woord aan vuil hoeft te maken, ziet de lezer meteen hoe de mammoet het avontuur ervaart. De inventieve oplossingen en de dolle gebeurtenissen volgen elkaar in een hoog tempo op; je grinnikt nog na om de ene bladzijde waarop de mammoet allerlei kapsels uitprobeert, of je moet alweer hardop lachen om de enorme close-up van zijn kop als hij schrikt van de zeep en ervandoor gaat. In les negen volgt de uiteindelijke oplossing en les tien zorgt voor een teder einde. Het slot is niet overdreven sentimenteel, maar vooral heel logisch, omdat je al gedurende het verhaal gemerkt hebt dat het meisje en de mammoet elkaar ontzettend lief vinden.
De sterkte van dit boek is dat het met een geweldige samenwerking van tekst en beeld inzet op een soort slapstick-achtige humor, die zowel de jongste lezers als volwassenen treft. In veel prentenboeken lachen kinderen en volwassenen om andere redenen, maar dit eenvoudige verhaal triomfeert omdat alle lezers op hetzelfde niveau worden aangesproken en aan precies dezelfde hilarische gebeurtenissen een hoop plezier kunnen beleven.
[Marloes Schrijvers]
Masquer le texte