De inmiddels 20-jarige Marijn, Talitha en hun dochtertje Victoria reizen naar Haïti om met Talitha’s familie kennis te maken. Onderweg vertelt ze waar de familienaam Victoria vandaan komt (de getekende stamboom van haar voorouders staat voorin). Heen en weer springend in de tijd, boven elk hoofdstuk staat plaats en jaar vermeld, wordt de geschiedenis van Talitha’s voorouders en daarmee de geschiedenis van Haïti levendig en met compassie verteld, beginnend bij de Afrikaanse geronselde slaven (wereldkaart op dubbele pagina met de route van het slavenschip). Het is een aangrijpend verhaal over onderdrukking en uitbuiting, maar de voodoo cultuur hebben de bewoners van Haïti behouden. Daarmee wordt het verhaal spannender en geheimzinniger. Als het huis waarin Marijn en Talitha logeren tijdens hun zoektocht naar de verdwenen dorpsbewoners in brand wordt gestoken, weet Marijn dat zijn vijanden naar hem op zoek zijn. In dit tiende deel uit de Dolfijnenkind-serie wordt vaak verwezen naar eerdere delen; in noten onderaan de pagina vermeld. Daarom is het beter eerst de andere delen te lezen. Vanaf ca. 12 jaar. Masquer le texte

'Victoria' is het tiende deel van de Dolfijnenreeks van Patrick Lagrou. De tijd van de volgende generatie is aangebroken want Victoria is het dochtertje van Marijn en zijn vriendinnetje Talitha. Ze willen hun baby nu voorstellen aan de familie van Talitha, die in het dorpje La Victoire in Tahiti woont. Daar is echter iets vreemds aan de hand want de hele omgeving van het dorp lijkt uitgestorven en de plantjes op de velden zijn overal aan het verschrompelen. Vóór Marijn en Talitha het goed beseffen worden ze meegesleept in een akelig avontuur met voodoopraktijken en zombies, dat vooral blijkt te draaien rond de uitbuiting van de Haïtianen op de grote suikerrietplantages.
Tussendoor krijgt de lezer informatie over de voorgeschiedenis van Thalita’s familie, rechtstreekse afstammelingen van zwarten die in de negentiende eeuw in Sierra Leone in West-Afrika werden gevangen genomen door slavenhandelaars. Uit de flash-backs wordt duidelijk dat de namen Victoria en La Victoire alles behalve toevallig gekozen zijn. Drie verschillende periodes worden op deze manier behandeld: de periode rond 1838 met de laatste – en toen al zeer omstreden – slaventransporten; het begin van de twintigste eeuw (1929) toen de overgrootmoeder van Talitha een jonge vrouw was en de hedendaagse tijd waarin Marijn en Talitha jonge volwassenen zijn. Typografisch wordt tussen al deze verschillende tijdsmomenten geen onderscheid gemaakt, enkel de cursief gedrukte aanduidingen aan het begin van elk hoofdstuk maken de lezer wegwijs. In het begin kan dit verwarrend werken, ook al omdat er vele verschillende personages worden voorgesteld.
Na zijn inmiddels jarenlange ervaring schrijft Lagrou nog steeds in hetzelfde houterige Nederlands dat hij hanteerde als beginnende schrijver. Zijn proza blijft gekenmerkt door stereotiep woordgebruik, stroeve dialogen en onnodige herhalingen waardoor het lijkt alsof de auteur zijn lezer niet voor vol aanziet. Er zit behoorlijk wat vaart in het verhaal maar de plot hangt soms met haken en ogen aan elkaar, met hier en daar enkele onwaarschijnlijke kunstgrepen. De snel opeenvolgende gebeurtenissen zorgen wel voor de nodige actie en dat is waarschijnlijk de reden dat kinderen Lagrou’s boeken blijven smaken. Goede literatuur kun je zijn boeken echter niet noemen.
'Victoria' is het laatste deel in de reeks van het Dolfijnenkind maar over zijn personages is Lagrou nog niet uitverteld. De kinderen van Marijn en Talitha spelen in diens nieuwe 'Klimaatreeks' de hoofdrollen ...
Masquer le texte