Als een vervolg op zijn vorige boek ('Schizofrenie', 2017)* gaat de Leuvense filosoof en psychoanalyticus de dialoog verder aan met Deleuzes visie op schizofrenie en zijn interessante kritiek op psychiatrie en psychoanalyse. Deleuze radicaliseert de analytische opvatting dat waanzin niet alleen een defect maar ook een oplossing is voor het omgaan met drift en wereld. Oedipus, narcisme en doodsdrift krijgen daardoor een heel ander statuut dan bij Freud en Klein. Thanatos is niet tegengesteld aan Eros (zoals in Freuds dualisme) maar er een bijzondere transformatie van (deseksualisering). Door het verlangen niet te begrijpen vanuit een gemis maar als een oorspronkelijke, onherleidbare energiestroom (driften werken intrinsiek als 'verlangmachines') is 'Anti-Oedipus' ook een kritiek op Lacan. Deze benadering plaatst de psychoanalytische therapie meer in dienst van het leven dan van een castrerend verinnerlijken van pijn en dood (eindigheid). Een knap geschreven, prikkelend maar ook moeilijk, specialistisch boek dat voldoende vertrouwdheid vereist met de besproken materie. Masquer le texte