In deze studie onderzoekt Moyaert, hoogleraar wijsgerige antropologie Universiteit Leuven, het symboolkarakter van iconen. Hiertoe verheldert hij de verschillende termen met betrekking tot beeldenverbod en -verering en beschrijft hij de moeite die de christelijke kerk in de loop der tijden heeft gehad om hier haar houding te bepalen. Protestanten en katholieken oordelen nog altijd verschillend. Moyaerts brede behandeling van het vraagstuk leidt onontkoombaar tot de slotsom dat beelden en iconen een zinvolle functie kunnen vervullen bij gebed en Godsverering. Uiteraard besteedt hij de nodige aandacht aan het oudtestamentische beeldverbod, maar uit zijn zorgvuldige analyse blijkt dat dit niet zonder meer toepasbaar is op later en huidig gebruik van beelden en iconen in de godsdienstige praktijk. Een grote rol hierbij speelt Gods menswording in Christus, die in bijbel en kerk immers beschouwd wordt als beeld Gods in de zintuiglijke werkelijkheid. Beelden en iconen komen tegemoet aan de menselijke behoefte het goddelijke in symbolische vormen concreet-nabij te ervaren. Masquer le texte