Een soort Italiaanse Simenon, deze laatbloeier, die in 1962 begon te schrijven, op bijna vijftigjarige leeftijd. In 1970 verscheen deze bundel met vier verhalen, waarvan het titelverhaal de meeste bladzijden beslaat. Elke donderdag van de week neemt de vrouw van een advocaat in een slaperig dorpje de trein naar Milaan, zogenaamd om haar schoolgaande dochter daar te bezoeken, maar in werkelijkheid voor een rendez-vous met haar minnaar. Op een van die dagen komt zij niet meer terug, de politie stelt een onderzoek in, maar komt niet veel verder, zij is en blijft verdwenen. Na drie jaar wordt het lichaam van de vrouw gevonden en wordt haar man van moord beticht. De andere drie verhalen spelen zich eveneens af in slaperige stadjes en hebben ook een dubbele bodem. De sfeer wordt aardig weergegeven, de stijl is gezapig en gedetailleerd, goede vertaling. Op de kaft het station van Milaan anno 1955. Kleine druk.