Rainier Boidin debuteerde in 1994 op 27-jarige leeftijd met de bundel Zwart. Die info op de achterflap raakte mij meer dan de meeste gedichten in de bundel tezamen. De auteur bleek zegge en schrijve op het moment dat hij aan deze bundel werkte nog maar een prille dertiger? Zijn verzen doen anders geloven. In vier cycli reflecteert de dichter-beeldend kunstenaar (de bundel is tevens geïllustreerd met grafisch werk van Boidin) over de dood van zijn vader, over bewustzijn, geweten en instinct.

Dat zijn verzen er niet in slagen mij op de één of andere wijze te raken, heeft veel, zo niet alles, te maken met zijn ouderwets aandoende, harde en meedogenloze stijl. Verzen als (en ze liggen echt voor het rapen) "Ik word dradenschip, / hangend anker. / Voel, wat in mij trilt / begint in een ander."; of "Over je vel sluiten / schelpspieren rimpels, / monden die onderhuids / hun lippen inslikken [...]"; of ook nog "Op het erf liggen eieren, / verloren baarmoeders / waar breekbaar dons / zich spant in dooierskisten en gele waanzin, [...]" vind ik van alles te veel. Te veel suggestiviteit, te veel oser écrire -- zie eens, en dat allemaal zonder handen en scrupules -- te veel bikkelharde en niets ontziende opeenvolgingen van radeloze, naakte woorden die in hun naaktheid zo lelijk zijn dat ze hun doel schromelijk voorbijschieten.

Uiteraard is de dood van een nabij familielid een erg aangrijpend drama, ben je daar een hele tijd niet goed van en sleep je zo'n verlies de rest van je leven met je mee; reden te meer denk ik dan om er afstand van te nemen, de tijd zijn werk te laten doen en te trachten om vanop die afstand met meer mededogen en literaire input zo'n onderwerp te behandelen. Boidins geschriften weten mij niet te overtuigen. Ze scoren aan de lopende band, maar alleen goedkope goals, ze ressorteren effect, maar niet het verhoopte, ze stellen allemaal de vraag naar meer afstand. [Max Temmerman] Masquer le texte