Op het kruispunt van poëzie en strip staan er zelden files, slechts af en toe komt er wat verkeer voorbij. Er zijn de semibiografische strips over dichters (Baudelaire, Shelley), soms een verzameling stripbeelden bij bekend werk van bekende poëten (de reeks 'Verbeelde gedichten'), maar al bij al is de poëzie in het stripuniversum even uitzonderlijk als in de gewone (literaire) wereld. Originele, echte stripgedichten zijn uitzonderingen, zoals die van Lies Van Gasse (Waterdicht). En ook Edward van de Vendel (met Floor de Goede) waagde zich eraan in zijn bundeling voor kinderen Opa laat zijn tenen zien en andere stripgedichten.
Randall Casaer helpt nu alvast enkele stenen te verleggen in de boeken- en striprivier met dit graphic poem. Het blijft natuurlijk oppassen met zulke neologismen — vooral als er ergens gewoon de kwalificatie 'graphic' voor wordt gezet —, maar anders dan een grafisch gedicht kun je deze mooie kleine bibliofiele uitgave niet noemen.  Ze verdient de kwalificatie doordat ze op zoek gaat naar het samenspel tussen tekst en tekening om het geheel een extra dimensie te geven.
'Weet ge wat het is mevrouw / hoe het komt dat ik u gaarne zie / als gij een boekske hebt waarin ge kijkt en leest / of lijkt te lezen.' De lezer aanhoort het waarom en ontdekt gaandeweg hoe de verhouding tussen de — allicht mannelijke — stem in het gedicht en de aangeproken vrouw(en) in elkaar zit. De dichter probeert eerlijk te zijn, te graven naar zijn diepste beweegredenen, maar hij doet dat relativerend, met humor. Tussen haakjes voegt hij er immers al eens een terzijde aan toe, of laat hij een geschrapte zin staan. De vorm van de tekst is op zich heel beeldrijk, met variërende letterkorpsen en typografisch opvallend.
De schrijver/spreker moet ook zijn best doen om op te vallen op de linkerpagina's, want de vrouwen op de rechterpagina's lezen verder, zonder acht op hem te slaan. Ze kijken ook grotendeels weg, soms staan ze zelfs met hun rug naar de lezer toe. Ze trekken zich al eens terug in de schaduw, zijn afstandelijk en algeheel onbereikbaar, zo lijkt het. Een laatste poging luidt de pointe en climax in: 'Let goed op, / ik tel tot drie / en dan / kijkt ge mij aan. // Eén // twee // Drie // Ja ja ja.' Het haast orgastische einde is bedriegelijk: de laatste vrouw maakt dan wel een vreugdesprong, aankijken doet ze hem noch de lezer. Ze leeft duidelijk enkel mee met haar boek.
Het resultaat van dit alles is net als in Casaers vorige werken een geslaagde droomtrip tussen realiteit en fantasie. Hij viel al eerder op door zijn poëtische taal, die nu gekristalliseerd is in een heus gedicht, dat danst als de vrouwelijke muzes in de tekeningen rond thema's als onmacht, taal, kijken en liefde. De grafiek is bedrieglijk eenvoudig: composities van scherpe lijnen met vegen en vlekken, met enkel geel als stutkleur her en der in de details. In al hun schetsmatigheid zijn het echter treffende portretten. [Wilfried Poelmans] Masquer le texte

Langzaam maar zeker verschijnt er steeds meer graphic poetry: gedichten waarin woorden hun betekenis figuratief uitdrukken of, traditioneler, los staande tekeningen een verbintenis met tekst aangaan. De auteur, illustrator en cabaretregisseur Randall Casaer (1967, Gent) deed ditmaal het laatste. Het dunne boekje handelt over de relatie tussen een man, een vrouw en een boek. De tekst volgt een originele verleidingsmanoeuvre in een vermakelijke Zuid-Nederlandse zegging. Hij doet qua vorm aan poëzie denken, blijft inhoudelijk echter proza. Sommige pagina's tellen slechts twee woordjes, maar elk wordt begeleid door een illustratie ernaast in zwart en wit en regelmatig geel extra. Lees je in een gemiddeld tempo dan is de vertelling binnen anderhalve minuut voorbij, wat erg kort is, maar geen probleem hoeft te zijn. Door de nadruk op het totaalconcept evenwel nodigen de tekeningen en tekstfragmenten afzonderlijk niet gericht uit tot herlezen/opnieuw bekijken. De aantrekkelijke vormgeving is van Leen Depooter. Een leuk, pretentieloos boekje met hoogstens een vleugje poëzie. Masquer le texte