Een klein dorpje met allemaal doodgewone mensen, waar niets maar dan ook niets gebeurt. In een verregende zomervakantie zijn de kinderen blij dat ze Loes hebben. Loes is zes en woont met haar moeder en de Luco's, twee lieve, zachtaardige mannen, in de oude pastorie. De Luco's huren daar een kamer, zullen we maar zeggen. Loes weet voor elke dag het juiste spel, heeft talloze verhalen over haar heldendaden en weet elk probleem opgelost. Bij haar moeder thuis mag alles wat bij andere moeders niet mag. Tot er een nieuwe jongen in de wijk komt wonen, Thomas; Loes verlooft zich met hem, maar haar moeder is er, geheel tegen haar gewone doen in, radicaal op tegen. Op een nacht wordt Thomas' vader vermoord; iemand heeft een potlood in zijn oog geboord. Het spoor leidt naar Loes' moeder; ze bekent en draait voor jaren de gevangenis in. De Luco's nemen Loes onder hun hoede. De verhoudingen in het dorp zijn op slag omgegooid, Loes heeft haar overwicht op de andere kinderen verloren en wordt gesard en gepest; ze heeft er geen verweer tegen, ze vindt dat ze het verdient. De volwassenen kijken de andere kant op. Als Loes' moeder vrijkomt en de ernst van de situatie ziet, besluit ze om met z'n allen naar een desolaat Schots eiland te verhuizen.

Het eerste deel -- de kinderen zijn dan allemaal zes jaar -- wordt vanuit een collectief gezichtspunt verteld. De 'wij' tonen zich een bekrompen, kortzichtig, meedogenloos stel, dat zich zelfingenomen onledig houdt met een leven te breken. De delen twee en drie worden vanuit Loes' perspectief verteld op respectievelijk 12- en 18-jarige leeftijd. In het verwerkingsproces duikt de schuldvraag over de moord voortdurend op. Omdat Loes' perceptie van de hele zaak niet zo helder is, blijft het ook voor de lezer bijzonder moeilijk, temeer omdat gaandeweg de vraag naar de dader weer aan de orde is. Want dat Loes' moeder onschuldig de gevangenis is ingegaan, is al vrij vroeg duidelijk. De toevalsfactor is misschien hier en daar wat te groot, en de focus ligt zeer sterk op de zoektocht naar de dader. Dat neemt niet weg dat Dorrestein, zonder een ogenblik de vaart uit haar verhaal te halen, de schuldvraag in haar niet te voorziene complexiteit uiteenrafelt en de vernietigende gevolgen van het leugennetwerk-uit-liefde onmeedogend blootlegt. Het gegeven van Loes' woordblindheid groeit uit tot een veellagig uitgewerkte thematiek waarin blind zijn voor tekens, voor de werkelijkheid, voor gevoelens, motieven, handelingen en hun keerzijde, gaandeweg hun deel opeisen. Je voelt je op het einde als lezer betrapt op je eigen blindheid voor de reikwijdte van haar verhaal. Een sterk boek, alweer. [Jen de Groeve] Masquer le texte

Van een fantasierijk meisje van zes, ogenschijnlijk levend in een onalledaags, maar gelukkig gezin met twee vaders, wordt de moeder wegens moord veroordeeld tot zes jaar gevangenisstraf. Dan wordt het meisje het slachtoffer van gemene pesterijen van haar klasgenoten. Uiteindelijk ziet het gezin zich gedwongen te verhuizen naar een afgelegen plek op een Schots eiland. Op haar achttiende keert zij terug naar Nederland en komt alles te weten. Een spannend, met veel vaart geschreven typisch Dorrestein-boek. Vol absurde situaties, waarin allerlei actuele problemen aan de orde worden gesteld en veelzijdig worden belicht en waarin de meest uiteenlopende karakters scherp, maar niet meedogenloos getekend worden. Geïllustreerde editie.