De hele erge Ellie en nare Nellie bundelt vier eerder verschenen verhalen. Voor deze editie heeft Kromhout ze herzien en bewerkt tot een geheel. De tweeling Ellie en Nellie terroriseert de kinderen van het dorp. Die kunnen niet meer buiten komen of de vreselijke zussen overvallen hen en slaan en stampen tot ze hun geld of snoep afgeven. Tegenover de volwassenen gedragen de twee zich zo lief en voorbeeldig dat die hun eigen kinderen niet meer geloven. Op de prenten van Annemarie van Haeringen zie je van de enge tweeling enkel hun schaduwen, met grijpgrage armen en klauwen. In het echt zien ze er beeldig uit. Pas verder in het boek krijg je hun andere, boze kant ook echt te zien, met messcherpe tanden. Bas, Lot en Tom zijn het beu en ze beramen een plan waardoor de vreselijke tweeling in de val loopt en tegelijk hun ouders de waarheid ontdekken. Hier sputtert het verhaal wel even, hun plannetje lukt wel erg gemakkelijk. Typerend voor Kromhout is dat de volwassenen er bekaaid af k…
Lire la suite
De hele erge Ellie en nare Nellie bundelt vier eerder verschenen verhalen. Voor deze editie heeft Kromhout ze herzien en bewerkt tot een geheel. De tweeling Ellie en Nellie terroriseert de kinderen van het dorp. Die kunnen niet meer buiten komen of de vreselijke zussen overvallen hen en slaan en stampen tot ze hun geld of snoep afgeven. Tegenover de volwassenen gedragen de twee zich zo lief en voorbeeldig dat die hun eigen kinderen niet meer geloven. Op de prenten van Annemarie van Haeringen zie je van de enge tweeling enkel hun schaduwen, met grijpgrage armen en klauwen. In het echt zien ze er beeldig uit. Pas verder in het boek krijg je hun andere, boze kant ook echt te zien, met messcherpe tanden. Bas, Lot en Tom zijn het beu en ze beramen een plan waardoor de vreselijke tweeling in de val loopt en tegelijk hun ouders de waarheid ontdekken. Hier sputtert het verhaal wel even, hun plannetje lukt wel erg gemakkelijk. Typerend voor Kromhout is dat de volwassenen er bekaaid af komen. Niet alleen zijn ze erg goedgelovig, ze zijn ook onverantwoord nieuwsgierig: ze verstoppen zich in de struiken om te ontdekken wat hun kinderen van plan zijn.
In 'De wraak van Ellie en Nellie' wordt de tweeling streng beteugeld: ze moeten onder politiebegeleiding naar en van school, en zitten achter in de klas in een kooi. Daar zitten ze meteen ook beschermd tegen de woede van de andere kinderen. Natuurlijk broeden ze op een nieuw plan. Ze zijn extra flink, in de hoop dat de aandacht van de anderen verslapt. Op de avond dat alle ouders meedoen aan een tv-show, willen ze wraak nemen.
De titel van het volgende hoofdstuk is merkwaardig: 'Ellie en Nellie in gevaar'. Hiermee wordt de sympathie van de auteur voor de vreselijke tweeling duidelijker. Nadat hun plan mislukt was, dreigt hun vader ermee hen te scheiden. Nellie moet naar oma in Spanje. Als er opnieuw kinderen overvallen worden, besluit hun vader het dreigement ook uit te voeren. Het vervolg is wat goedkoop: de overvallers blijken de moeder van de tweeling te zijn en haar tweelingzus Hannie, die elkaar al dertig jaar niet meer zagen. Omdat ook zij vroeger zo vreselijk stout waren, werden ze gescheiden. Als Hannie een geldauto wil overvallen, loopt het fout: de vader van Ellie en Nellie pakt kordaat de twee vreselijke vrouwen vast. Hij begrijpt dat het zo niet verder kan en besluit met vrouw en kinderen naar Spanje te verhuizen. Het dorp is maar wat blij dat ze van de 'krengen' af zijn en er wordt een groot feest gepland. Ellie, Nellie en hun moeder beramen een laatste rotstreek. Ze zullen er een knalfeest van maken, met modder op de stoelen, pies in het appelsap, snot in de snoep en rotjes in de taart. Zonder dat ze het weten zorgt vader er echter voor dat alles toch goed afloopt. Herrie wil hij niet, maar tegelijk begrijpt hij ook wel waarom de drie uit waren op wraak.
Wat de reden is voor het succes van deze verhalen? Ik vermoed de alternatieve benadering van braaf en gemeen zijn. Natuurlijk zijn erge Ellie en nare Nellie vreselijk stout, maar tegelijk ga je ook sympathie voor hen voelen. Bovendien leef je mee met de manier waarop ze voor elkaar op komen en waarop hun ouders voor hen kiezen en voor elkaar. Dat je sterk meeleeft, is ook te danken aan de heel directe stijl van Rindert Kromhout, die zijn lezers geregeld aanspreekt: "Nou en? Zul je zeggen. Niks aan de hand" of "Aha, kijk daar eens." [Jan Van Coillie]
Masquer le texte