Liz krijgt van haar nicht een DNA-test cadeau. Uit de resultaten blijkt niet alleen dat haar ouders hebben verzwegen dat ze geadopteerd is, maar ook dat ze verwant is aan een seriemoordenaar. De Tri-State Killer ontvoert al meer dan veertig jaar jonge vrouwen die in zijn ogen een onrein leven leiden. Voor hij hen vermoordt, onderwerpt hij hen aan een maandenlange foltering waarbij ze tot extreem gehoorzame vrouwen worden opgeleid. Liz speurt haar biologische familie op en vindt steeds meer aanwijzingen naar de identiteit van de seriemoordenaar. Afwisselend lees je over Lizs zoektocht en over het lot van de ontvoerde vrouwen, tot beide verhalen samenkomen.

Steph Mullin en Nicole Mabry wonnen #PitMad op Twitter, een wedstrijd waarin je in 280 tekens je manuscript moest pitchen. De stamboom is het uiteindelijke resultaat, een vlot debuut met een goed gevonden plot die echter meer aan een Nancy Drew-verhaal doet denken dan aan een volwassen thriller. De auteurs wonen in verschillende Amerikaanse staten en maakten gebruik van FaceTime en Google Docs om dit boek te schrijven. Misschien heb je daarom de indruk dat je een snelle onlinetekst leest, zonder veel nuance of diepgang. Dat neemt niet weg dat deze twee wel iets te vertellen hebben. Afwachten wat er nog uit hun klavieren komt.

**

 

HarperCollins (oorspronkelijke titel: The Family Tree ), 295 blz., € 19,99.

Masquer le texte

Als de 27-jarige Liz haar DNA als test laat onderzoeken, komt ze tot de schokkende ontdekking dat ze geadopteerd is. Als ze haar gegevens in een grotere DNA-databank uploadt, komt de FBI haar op het spoor, omdat haar DNA overeenkomsten vertoont met een seriemoordenaar die meer dan twintig slachtoffers heeft gemaakt in veertig jaar. Liz gaat op zoek naar haar familie en komt erachter dat er nog maar twee mannen in leven zijn die de moordenaar zouden kunnen zijn. Maar wie is het? Debuut van twee auteurs die het verhaal door Liz zelf laten vertellen op een behoorlijk naïeve wijze. Liz praat makkelijk haar mond voorbij, maar tegelijkertijd doen de agenten van de FBI dat ook. Er wordt veel uitgelegd waarom personages dingen doen en denken. De hoofdstukken worden afgewisseld met de gebeurtenissen van alle slachtoffers die door de seriemoordenaar zijn gemaakt. Het verhaal op zich is niet verkeerd, maar het had meer baat gehad bij een subtielere uitwerking, waarbij het ‘show, don’t tell’-principe was toegepast. Masquer le texte