De opa van de hoofdpersoon – een meisje van ca. 12 jaar – wil gaan varen met zijn kleindochter en kleinzoon. Het meisje voelt dat het reisje over afscheid nemen en verlies gaat. Aan de hand van spelletjes en verhalen probeert de opa de gedachten te raden van zijn kleindochter. Zij is alleen maar bezig met het feit dat haar opa erg oud is en er op een gegeven moment niet meer zal zijn. Deze in de ik-vorm geschreven, oblong prentvertelling gaat over de angst voor het verlies van iemand van wie je houdt. De teksten zijn poëtisch; er wordt veel gebruikgemaakt van symboliek en fantasie om de gedachten van de opa en het meisje vorm te geven. Het jongere broertje begrijpt de chemie tussen opa en zijn zusje niet helemaal. De dubbelpaginagrote illustraties sluiten naadloos aan bij de tekst: bijzondere, (foto)realistische tekeningen met veel kleurgebruik en verbeelding van mysterieuze en fantasie-elementen, soms sterk surrealistisch. De tekst staat in een kleine letter, soms in enkele regels gedrukt in de afbeelding. Van de illustrator verschenen eerder 'Garmanns zomer' en 'Garmanns straat'*. Dit bijzonder geïllustreerde, uit het Noors vertaalde prentenboek, biedt een aanknopingspunt om met kinderen vanaf ca. 7 jaar te praten over verlies en afscheid nemen. Masquer le texte

Een opa die niets liever doet dan samen met zijn kleindochter en kleinzoon gaan roeien op zee.  Daar, samen in hun boot op zee, kunnen ze vrijuit praten, kennen ze de leukste spelletjes en leren de kinderen het meest. Hun opa is echter al oud en alles gaat veel moeilijker en trager. De oudere kleindochter voelt dit, maar kan haar gevoelens geen plaats geven. Haar jongere broer leeft in het nu en is nog niet klaar om aan afscheid te denken. In dit verhaal over afscheid nemen, zitten er continu kleine verhaaltjes waar herinneringen worden opgehaald. Ze stellen het meisje gerust dat zij al veel meer kan en doet dan dat ze beseft, en dat in elk van haar handelingen zoveel van opa verweven zit.  

Alleen al de kaft van het boek maakt het de moeite om te hebben. Het is gewoon een pareltje, een boek om thuis een goed zichtbaar plaatsje te geven, zodat je er veel naar kan kijken en het veel vastneemt, want dat is wat je met dit boek moet doen. Eén keer lezen is echt niet genoeg, je ontdekt zoveel meer wanneer je het een paar keer openslaat, zowel in de tekst als in de illustraties. Tekst en illustraties vullen elkaar perfect aan en dat van begin tot einde. Afscheid nemen doet iedereen op zijn manier en dat er geen juiste of foute manier bestaat, weet dit boek prima weer te geven. De speelse broer is nog vooral met zichzelf bezig, met zich te amuseren en de leuke dingen voorrang te geven. Zijn zus daarentegen is zich zeer bewust van de eindigheid en heeft het hier veel moeilijker mee. Hun opa weet er wel raad mee, zodat de twee kinderen elkaars gevoelens leren te respecteren. Heel subtiel geeft hij zijn wijsheid door, maar wat nog pakkender is: zijn vertrouwen dat het goedkomt met hun twee, dat ze hun plan gaan kunnen trekken. Het is zo ontroerend mooi hoe het ene leven wordt doorgegeven aan het volgende. Maar een prentenboek staat of valt met de illustraties en Stian Hole heeft er alles aan gedaan om het verhaal tot een hoger niveau te tillen. De tekeningen blijven je aandacht vasthouden, niet alleen omdat ze zo prachtig zijn, maar ook omdat ze boordevol symboliek zitten. Dit poëtisch boek is in alle opzichten één om te koesteren. Het is dankzij NORLA, een organisatie in Noorwegen die subsidies uitreikt om Noorse boeken te vertalen en zo meer bekendheid in het buitenland te krijgen dat ook wij mogen meegenieten van de Noorse schrijf- en tekenkunst.

Masquer le texte

Een opa die niets liever doet dan samen met zijn kleindochter en kleinzoon gaan roeien op zee.  Daar, samen in hun boot op zee, kunnen ze vrijuit praten, kennen ze de leukste spelletjes en leren de kinderen het meest. Hun opa is echter al oud en alles gaat veel moeilijker en trager. De oudere kleindochter voelt dit, maar kan haar gevoelens geen plaats geven. Haar jongere broer leeft in het nu en is nog niet klaar om aan afscheid te denken. In dit verhaal over afscheid nemen, zitten er continu kleine verhaaltjes waar herinneringen worden opgehaald. Ze stellen het meisje gerust dat zij al veel meer kan en doet dan dat ze beseft, en dat in elk van haar handelingen zoveel van opa verweven zit.  

Alleen al de kaft van het boek maakt het de moeite om te hebben. Het is gewoon een pareltje, een boek om thuis een goed zichtbaar plaatsje te geven, zodat je er veel naar kan kijken en het veel vastneemt, want dat is wat je met dit boek moet doen. Eén keer lezen is echt niet genoeg, je ontdekt zoveel meer wanneer je het een paar keer openslaat, zowel in de tekst als in de illustraties. Tekst en illustraties vullen elkaar perfect aan en dat van begin tot einde. Afscheid nemen doet iedereen op zijn manier en dat er geen juiste of foute manier bestaat, weet dit boek prima weer te geven. De speelse broer is nog vooral met zichzelf bezig, met zich te amuseren en de leuke dingen voorrang te geven. Zijn zus daarentegen is zich zeer bewust van de eindigheid en heeft het hier veel moeilijker mee. Hun opa weet er wel raad mee, zodat de twee kinderen elkaars gevoelens leren te respecteren. Heel subtiel geeft hij zijn wijsheid door, maar wat nog pakkender is: zijn vertrouwen dat het goedkomt met hun twee, dat ze hun plan gaan kunnen trekken. Het is zo ontroerend mooi hoe het ene leven wordt doorgegeven aan het volgende. Maar een prentenboek staat of valt met de illustraties en Stian Hole heeft er alles aan gedaan om het verhaal tot een hoger niveau te tillen. De tekeningen blijven je aandacht vasthouden, niet alleen omdat ze zo prachtig zijn, maar ook omdat ze boordevol symboliek zitten. Dit poëtisch boek is in alle opzichten één om te koesteren. Het is dankzij NORLA, een organisatie in Noorwegen die subsidies uitreikt om Noorse boeken te vertalen en zo meer bekendheid in het buitenland te krijgen dat ook wij mogen meegenieten van de Noorse schrijf- en tekenkunst.

Masquer le texte

Een opa die niets liever doet dan samen met zijn kleindochter en kleinzoon gaan roeien op zee.  Daar, samen in hun boot op zee, kunnen ze vrijuit praten, kennen ze de leukste spelletjes en leren de kinderen het meest. Hun opa is echter al oud en alles gaat veel moeilijker en trager. De oudere kleindochter voelt dit, maar kan haar gevoelens geen plaats geven. Haar jongere broer leeft in het nu en is nog niet klaar om aan afscheid te denken. In dit verhaal over afscheid nemen, zitten er continu kleine verhaaltjes waar herinneringen worden opgehaald. Ze stellen het meisje gerust dat zij al veel meer kan en doet dan dat ze beseft, en dat in elk van haar handelingen zoveel van opa verweven zit.  

Alleen al de kaft van het boek maakt het de moeite om te hebben. Het is gewoon een pareltje, een boek om thuis een goed zichtbaar plaatsje te geven, zodat je er veel naar kan kijken en het veel vastneemt, want dat is wat je met dit boek moet doen. Eén keer lezen is echt niet genoeg, je ontdekt zoveel meer wanneer je het een paar keer openslaat, zowel in de tekst als in de illustraties. Tekst en illustraties vullen elkaar perfect aan en dat van begin tot einde. Afscheid nemen doet iedereen op zijn manier en dat er geen juiste of foute manier bestaat, weet dit boek prima weer te geven. De speelse broer is nog vooral met zichzelf bezig, met zich te amuseren en de leuke dingen voorrang te geven. Zijn zus daarentegen is zich zeer bewust van de eindigheid en heeft het hier veel moeilijker mee. Hun opa weet er wel raad mee, zodat de twee kinderen elkaars gevoelens leren te respecteren. Heel subtiel geeft hij zijn wijsheid door, maar wat nog pakkender is: zijn vertrouwen dat het goedkomt met hun twee, dat ze hun plan gaan kunnen trekken. Het is zo ontroerend mooi hoe het ene leven wordt doorgegeven aan het volgende. Maar een prentenboek staat of valt met de illustraties en Stian Hole heeft er alles aan gedaan om het verhaal tot een hoger niveau te tillen. De tekeningen blijven je aandacht vasthouden, niet alleen omdat ze zo prachtig zijn, maar ook omdat ze boordevol symboliek zitten. Dit poëtisch boek is in alle opzichten één om te koesteren. Het is dankzij NORLA, een organisatie in Noorwegen die subsidies uitreikt om Noorse boeken te vertalen en zo meer bekendheid in het buitenland te krijgen dat ook wij mogen meegenieten van de Noorse schrijf- en tekenkunst.

Masquer le texte