De prenten van Beate Mizdalski in De kleine Janneman (een verhaal van Theodor Storm, naverteld door Wolfram Hanel) liggen in dezelfde lijn al is de verf hier iets smeuïger en minder droog gebruikt. De kleuren vloeien meer in elkaar en de korrel is minder grof. De hoofdtinten bronsgeel en turkooisgroen contrasteren mooi op de kaft en in het ganse binnenwerk. Een constante die het geheel een kleurrijke coherentie geeft. De maan is heel bevreemdend en moeilijk herkenbaar, telkens heel close gekadreerd zodat je de vorm nooit op zijn geheel kan overschouwen. Nergens is een visueel aanknopingspunt. Het is een soort grote vlekkerig planeet, een verminkt gelaat met iets dat op een vervormde neus lijkt en nu en dan één klein loerend olifantsoog, heel realistisch geschilderd, afstandelijk, bijna griezelig en helemaal niet affectief. Enkel op de laatste plaat zie je de halve maan 'ten voeten' uit, koesterend en gebogen over Janneman. De vormgeving is iets gevarieerder door enerzijds ingezette illustraties en anderzijds aflopende platen. Het verhaal en de taal zijn in hetzelfde bedje ziek als het vorige boek, al is de verhaallijn minder gezocht. Maar het is typisch hoe het verhaal op de laatste pagina met opgestoken vingertje wordt samengevat. "Begrijp je nu waarom je niet altijd 'Verder, verder!' moet roepen? Je moet ook weten wanneer het genoeg geweest is."

De tekst leest niet altijd even vlot en bevat onzorgvuldigheden of onlogische wendingen: in sommige passages slingeren de emoties willekeurig en wispelturig heen en weer van angst naar durf, en zonder aanwijsbare aanleiding wijzigen het doel en de drijfveer van Jannemans tocht door de nacht van pagina tot pagina, om uiteindelijk aan het einde van de wereld uit te komen. Jammer trouwens, hoe dit eindpunt wensvervullend wordt getekend. In een van de eerste platen is de illustrator de deken dat als zeil dient voor het rijdende en vliegende bed vergeten.

[Klaas Verplancke] Masquer le texte

Een kleine jongen, Janneman genaamd, kan niet slapen en besluit onder het toeziend oog van de maan op avontuur te gaan. In zijn bed op wieltjes, opgetuigd met een zeil, gaat hij ervandoor. De stad uit, door een bos en een moeras. Telkens wil hij verder, tot aan het eind van de wereld omhoog tussen de sterren. Zijn vermetelheid brengt hem in de problemen als de zon opkomt en hem uit de hemel gooit. Gelukkig brengt de maan hem weer thuis. De mooie prenten met bijzondere perspectiefkeuzes, in dekkende verf uitgevoerd, geven het verhaal een extra dimensie. De tekeningen op de schutbladen laten zien waar de jongen door geboeid is: een plaat van de maan, allerlei reisattributen en een boek van Jules Verne verraden zijn ontdekkingslust. Een tijdloos voorleesprentenboek over een bijzondere wensdroom voor kinderen vanaf een jaar of 5.