In 1855 publiceerde de Amerikaanse dichter Longfellow zijn indiaans heldendicht 'The Song of Hiawatha', dat zich al spoedig over de hele wereld zou verspreiden. Het werd het nationale epos waarop de VS wachtte. In dezelfde tijd schreef Thoreau 'Walden' (1854) en Whitman 'Leaves of Grass' (1855), beide invloedrijke boeken die het Amerikaanse zelfbewustzijn vormgaven. Het lied van Hiawatha gaf de (nieuwe) Amerikanen een voorgeschiedenis, zoals de 'Kalevala' het al eerder voor de Finnen had gedaan. Lemaire, die in 1986 al over 'De Indiaan in ons bewustzijn' had geschreven, schrijft hier beknopt over de betekenis en invloed van Longfellows gedicht. Wij kennen het in het Vlaams van Guido Gezelle, die het blijkbaar ook van toepassing achtte op de Vlaamse historische situatie. Ook Dvorák heeft in zijn bekende muziekstuk 'Aus der neuen Welt' (1893) de invloed ondergaan van het Hiawatha-lied. Lemaire beschrijft een veelheid van aspecten die aan het lied en de verwerking ervan kleven. Zo geeft hij een Jungiaanse interpretatie en gaat hij het verband na dat bestaat tussen literatuur, ideologie en mythologie. Deze kleine cultuurhistorische studie wordt aantrekkelijk en overzichtelijk gebracht en bestrijkt anderhalve eeuw Hiawatha-receptie. Gebonden uitgave in pocketformaat. Masquer le texte