Nieuw cultuurfilosofisch essay over onze verhouding tot de natuur van de antropoloog en filosoof (1941, vooral bekend van 'Filosofie van het landschap' uit 1970). Wenselijk of eigenlijk noodzakelijk is het om de mens van vandaag los te weken uit zijn technotoop en hem weer proberen gevoelig te maken voor zijn natuurlijke omgeving, die niet tegenover hem staat maar waarvan hij zelf deel uitmaakt. Nodig is dat zowel voor hem als voor de aarde. Te gemakkelijk wordt vergeten dat de aarde zoveel te zeggen, te beluisteren, te genieten en te bewonderen heeft, althans voor wie haar 'met open zinnen' tegemoet treden kan en wil: los van en voorbij het antropocentrisme dat alles beoordeelt op nu en maakbaarheid. Lemaire - 'buitenmens en boekenwurm' - geeft aanzetten tot een 'filosofie van de aarde'. De 'buitenmens' is er duidelijk in aan het woord, maar hij slaagt er ook in zijn passie voor de natuur om te zetten in gedegen beschouwingen, die uitnodigen tot nadenken over hoe die natuurlijke openheid voor alles om ons heen weer tot leven kan komen. Dat geeft aanleiding tot fijnzinnige overwegingen. Een waardevolle bijdrage voor een verdere uitwerking van de milieufilosofie, die nog in de kinderschoenen staat. Paperback; kleine druk. Masquer le texte