De auteur (1941) gaf indertijd zijn wetenschappelijke carrière op om op een boerderij in Frankrijk te kunnen wonen en daar van het landschap te genieten. In 1970 publiceerde hij al 'Filosofie van het landschap' en ook in het veel recentere 'Met open zinnen' komt het landschap aan de orde. Nu heeft hij in 'Mettertijd' dertig miniaturen, zoals hij ze noemt, gepubliceerd, waar hij zich in elk ervan op een bepaald landschapsaspect richt. Na een aantal jeugdervaringen komen zijn wandelingen als volwassene aan de beurt. Hij beperkt zich beslist niet tot de natuur, maar realiseert zich dat hij in een landschap loopt met een bepaalde geschiedenis, en zo ervaart hij ruimte en tijd als verbonden met het landschap. Bij tijd krijg je ook met herinneren en vergeten te maken, bij ruimte met de ligging en de inwerking van het landschap op de auteur. De teloorgang van het landschappelijke ervaart hij als een diepe treurnis. Lemaire is gezegend met een grote mate van sensibiliteit en dat maakt het lezen van zijn beschouwingen tot puur genot. Dit is echte filosofie: denken met eigen ervaring en beleving als uitgangspunt. Masquer le texte