Een prentenboek met een liefdevolle versie van het sprookje Assepoester waarin Assepoester haar kwade zusters direct vergeeft. De paginagrote prenten zijn kleurrijk, sfeervol en bevatten kleine details. Emoties zijn goed af te lezen aan de lichaamstaal. De vormgeving is sprookjesachtig: niet helemaal realistisch, maar wel zeer herkenbaar. Soms met extreme uitvergrotingen/verkleiningen, waardoor het beeld humoristisch wordt. In een licht gedeelte van de prent is de tekst goed leesbaar geplaatst. De lange zinnen, met veel bijzinnen, bemoeilijken in eerste instantie het (voor)lezen, maar vertellen het verhaal duidelijk. Achter in het boek wordt getoond hoe de prenten van Valeria Docampo zijn ontstaan: na losse schetsen met inkt wordt de schets overgetrokken en uitgewerkt met potloden en inkt en eventueel bewerkt met de computer. Door deze uitleg word je gewezen op details, waardoor je beter naar de prenten gaat kijken. Valeria Docampo illustreerde o.a. ook 'Het land van de grote woordfabriek'*. Voorlezen vanaf ca. 6 jaar. Masquer le texte

Iedereen kent het sprookje van Assepoester. Het is dus een hele uitdaging om dat verhaal zo te brengen dat het opnieuw boeit. En toch slaagde dit boek daarin. Alleen de illustraties al doen je wegdromen naar een fantastische sprookjeswereld. Ontzettend mooi hoe elke tekening tot in detail werd uitgewerkt en met aangepaste lichtinval wordt afgewerkt. Het is een prentenboek om 'u' tegen te zeggen, om te bekijken en nog eens te bekijken. Telkens weer werken de tekeningen betoverend. Het zijn inkt- en potloodtekeningen die met sfeervolle tinten worden ingekleurd. De pagina's zijn volledig gebruikt, ze bevatten geen overbodige frutsels maar wel knappe achtergronden met schaduwen en prachtige lichtinval. Maar niet alleen de tekeningen zijn fantastisch mooi. Ook de tekst is stijlvol en haast poëtisch geschreven zonder zwaar te gaan klinken. Het lettertype past goed bij de stijl van het boek. Alles is zo mooi op elkaar afgestemd. Achteraan het boek wordt uitgelegd en stap voor stap getoond hoe de illustratrice te werk is gegaan. Je ziet ruwe schetsen veranderen in kleurrijke tekeningen en de lezer wordt direct aangesproken en op details gewezen. In de inleiding voor het tweede deel is er sprake van de verschillende potloden, technieken en instrumenten die Valeria Docampo gebruikt. Helaas zie je die niet verschijnen in het tweede deel en kan je er alleen maar naar raden wat er wordt gebruikt. Een beeld van Valeria's werkomgeving en bijhorend materiaal was leuk geweest.

Masquer le texte