Shakespeares sonnetten behoren tot de meest vertaalde poëzie aller tijden. Op dit ogenblik circuleren onder de titel Sonnetten minstens vier vertalingen, waarvan die van Peter Verstegen (Van Oorschot) als het summum geldt: volledig en goed vertaald, met aandacht voor inhoud en vorm. Toch kan de aanpak van een andere vertaler een nieuwe invalhoek bieden, die tot een beter begrip van Shakespeares sonnetten kan leiden. Dat is in elk geval het uitgangspunt van Guido De Bruyn in het nawoord van zijn Sonnetten-uitgave. Onder de titel 'Als de nachtegaal zingt, moeten de mussen zwijgen' maakt hij zijn vertaalproject ondergeschikt aan het genie van de meester. Niet dat Shakespeares sonnetten ontroering losmaken bij De Bruyn. Hij koestert bewondering voor iemand die binnen het sterk competitieve elizabethaanse sonnetgenre de concurrentie naar de achterhoede schreef. De Bruyn ziet die sonnetten dan ook meer als een stijloefening die de kunde van de dichter etaleert. Uit de 154 overgeleverde sonnetten selecteerde hij er 42. Een subjectieve keuze, waarbij hij bij identieke onderwerpen voor het sterkste gedicht koos: een 'dramaturgische' staalkaart. Bij zijn vertaling bleef De Bruyn trouw aan de inhoud, maar hij liet het korset van het sonnet aan de uitdeiningen van zijn Nederlands taalgevoel aanpassen. Wat achtergrondinformatie betreft, haalde hij zijn mosterd o.m. bij Verstegen. Deze nieuwe uitgave van superieure papierkwaliteit in een oplage van 700 exemplaren richt zich vooral op bibliofiele poëziegenieters, die met hand en oog deze tweetalige selectie proeven, op zoek naar nieuwe smaken. [Kris van Zeghbroeck] Masquer le texte

Burgersdijk (1879) was de eerste die alle 154 sonnetten van Shakespeare in het Nederlands vertaalde en in de 20e eeuw is dit werkstuk vier keer herhaald. In 1993 schoof Peter Verstegen bij als pionier - want pionierswerk blijft het. De sonnetten bevatten bespiegelingen over de bekoringen van de geliefde, over de onverwoestbaarheid en tegelijk verwoestende kracht van de natuur, en over de plicht van de mens zich voort te planten, via nageslacht of kunstwerken. Shakespeare's bloesemende taal en zijn nerveuze, maar altijd briljant gekanaliseerde gedachtegang zijn moeilijk in het Nederlands te vangen. De veertig jaar oude vertaling van Van Elden straalde rust uit, maar was weinig kleurrijk; de recentere van Jonk was wel kleurrijk, maar ongelijkmatig. Ook Verstegen heeft niet het laatste woord, al is ook zijn liefdevolle aanpak notoir; bij hem is de moeilijkheid van de klus over de hele linie iets te merkbaar gebleven. Nuttig voor de studenten onder de lezers: hij geeft als extraatje bij elk sonnet een prozavertaling en een beknopt commentaar. Masquer le texte